Яг  нэг ийм гэгэлзсэн бүүдгэр тэнгэр шиг гэрэл гэгээ, зузаан саарал үүлний цаанаас тусан ядаад байгаа юм шиг сэтгэлийн мэдрэмжийг юу гэж “нэрлэх” вэ?. Ямар  ч салхигүй. Ямар нэгэн юм болохыг хүлээж байгаа юм шиг анир гүмхэн.  Халуун бүхнээс залхсан юм шиг үл мэдэгхэн сүүдэр татуулсан. Үргээд нисчихсэн шувууд дахиж хэзээ ч ирэхгүй юм шиг ийм амгалан...Үнэр, өнгө, эгшиг, сэрэхүй, биширхүй гэсэн ангид тусдаа хэмжүүрүүд байхгүй. Нэгэн цул. Яг  л тэмүүлэл тэмцлийн нэгдэх торгон агшин шиг тайвширмаар.  Тайтгармаар...Үнэн сэтгэлээсээ шунан дурламаар, ийм мэдрэмжийг юу гэж нэрлэх вэ? Юу гэж ...

***